Wszystko dla Lily: 2. Wilkołak

1972

James ziewnął szeroko.
Nawet nie próbował przy tym zatykać ust. Był zbyt zmęczony, aby silić się na kulturę. Jego głowa zachwiała się, niebezpiecznie blisko zbliżając się do blatu ławki. Z trudem opanował chęć położenia się i zamknięcia oczu.
Wystarczyłoby mu pięć, naprawdę jedynie pięć minut... Dobrze, może nie pięć, ale już dwadzieścia czy trzydzieści? Nie mogło się to równać z całą nocą snu, lecz i tak byłoby lepsze niż to, co czuł teraz. To by całkiem wystarczyło. Od razu poczułby się lepiej. Kości przestałyby go boleć przy każdym ruchu. Mięśnie przestałyby błagać o odrobinę odpoczynku A powieki... Powieki może przestałyby wciąż opadać, jakby wiedziały, że on jest zbyt zmęczony, aby próbować z tym walczyć.
Kolejny raz ziewnął, próbując skupić się na słowach McGonagall. Lekcja transmutacji niewątpliwie byłaby wyśmienitą zabawą, gdyby tak bardzo nie marzył o pójściu do łóżka. Może nawet spróbowałby coś zanotować? Nie, nawet śpiący nie mógł się tak oszukiwać. Robienie notatek zdecydowanie nie było jego mocną stroną.
Przymknął oczy, próbując znaleźć wygodniejszą pozycję na krześle, które stanowiło całkowite zaprzeczenie wygodny. Drewniane, z grubego drzewa było wszystkim, co kojarzyło mu się teraz z narzędziami tortur. Tymi, które oglądał w książce do Historii magii w zeszłym roku z Syriuszem. Pewnie był to jedyny raz, kiedy otworzył tę książkę, więc zapamiętanie tego stanowiło nie lada sukces...
- To nie pora na spanie, panie Potter! - Rozwścieczony głos McGonagall dotarł do niego jak przez mgłę. Przez chwilę zastanawiał się, czy to może wyobraźnia nie płata mu figla, aby się obudził. Może to sen? Nie miał czasu na rozważenie wszystkich możliwości, gdy poczuł bolesnego kuksańca z lewej strony. Tak, to musiała być jednak przykra rzeczywistość. Syriusz jak zwykle nie bawił się w uprzejmości. Czasami naprawdę zdumiewało go, jak oni dwaj mogli stać się najlepszymi przyjaciółmi.
Wymacał na nosie okulary, błyskawicznie otwierając powieki. Nie musiał się rozglądać wokół, aby dostrzec, że jego mała drzemka trwała o jedną chwilę za długo. McGonagall stała z wściekłą miną obok ławki jego i Syriusza, który patrzył przez siebie, próbując pohamować rozbawienie. Reszta klasy udawała, że zajmuje się transmutacją, nie zwracając uwagi na zamieszanie z jego udziałem. Groźne błyski w oczach nauczycielki nie mogły znaczyć nic dobrego. James czuł, że sprawa jest już przegrana. Choć wolałby tego uniknąć, to zapewne dostanie zaraz kolejny szlaban, nie żeby jeden więcej robił mu jakąś znaczącą różnicę.
- Słucham, pani profesor? - zapytał.
Brew profesor McGonagall podjechała do góry.
- Pan mnie słucha, panie Potter? Wydaje mi się, że teraz moja kolej na wysłuchanie pana wyjaśnień, dlaczego zamiast uważać na mojej lekcji urządza pan sobie drzemki.
Syriusz parsknął cichym śmiechem. Dźwięk ten jednak ucichł równie cicho jak się zaczął pod czujnym wzrokiem nauczycielki.
- Ja... Właściwie to... Ja wcale nie spałem. To krzesło jest zdecydowanie za twarde na drzemkę. Powiedziałbym raczej, że próbowałem się maksymalnie skoncentrować na transmutacji. Zwykle jak próbuję się skupić wyglądam, jakbym spał - dodał z niemal żalem w głosie, jakby nie mógł nic na to poradzić.
- Panie Potter, wydaje mi się, że nie zaszkodzi panu w takim razie nieco więcej koncentracji w moim gabinecie dzisiaj po lekcjach - odpowiedziała McGongall. - To wszystko na dziś. Możecie zebrać swoje rzeczy.
- Tylko jedno popołudnie? I tak ci się upiekło - mruknął Syriusz, gdy zaczęli zbierać swoje rzeczy.
- To i tak o jedno za dużo - odpowiedział z zawadiackim uśmiechem James, który jednak zbladł, gdy pomyślał o czymś innym, dlaczego właściwie się nie wyspał i usnął dzisiaj na lekcji. - Pospieszmy się. Może jest już w dormitorium - dodał, a twarz Syriusza przybrała równie poważny wyraz. Wesołość natychmiast się ulotniła. Powietrze zrobiło się cięższe.
W milczeniu zebrali swoje rzeczy, kierując się do drzwi, gdzie dołączył na nich nioski chłopak, który walczył ze swoją torbą.
- Peter, musisz to włożyć drugą stronę, aby się zmieściło - podpowiedział z irytacją Syriusz, wymieniwszy z Jamesem porozumiewawcze spojrzenia.
- A no tak, faktycznie teraz pasuje - ucieszył się Peter.
We trójkę szybko przebiegli przez szkolne korytarze. Za rogiem potrącili grupkę Krukonów, którzy nie wydawali się zachwyceni przepychaniem. Wystarczył jednak jeden szybko ruch różdżki Syriusza, aby skończyło się milczeniem zniesmaczonych Krukonów i śmiechem Jamesa oraz Petera.
Gdy wpadli do dormitorium, już wiedzieli, że wrócił. Zasłony jednego łóżka były zasunięte, jakby ich właściciel potrzebował nieco prywatności, jakby był bardzo zmęczony.
Cała trójka stała przez chwilę w progu. Żaden nie chciał być tym, który wykona pierwszy krok. James popatrzył na Syriusza niemal niedostrzegalnie wzruszającego ramionami i Petera, który nerwowo obgryzał paznokcie. Cóż, ktoś musiał to zrobić, zacząć.
- Remusie, jesteś? - zapytał głośno James.
Zza zasłony słychać było ciche kaszlnięcie i szelest materiału. Chwilę później kotara została odsunięta lekko drżącą ręką Lupina.
-  Tak, jestem. Miło was widzieć chłopak - powiedział niepokojąco blady Remus. Wyglądał jakby ledwo miał siłę utrzymać się na nogach, a mimo to James czuł, że jego słowa są naprawdę szczere, że naprawdę cieszy go ich widok.
- Też się cieszę.
- Mam nadzieję, że twoja mama czuje się lepiej - dodał Syriusz uprzejmym tonem.
Blade policzki Remus oblał lekki rumieniec. Skinął głowa i podszedł do okna, jakby miało to zakończyć temat. Pocierał właśnie dłonią podrapany policzek, gdy podeszła do niego pozostała trójka.
- Co się dzieje? - spytał Peter. Przestał obgryzać paznokcie i zmarszczył brwi.
- Remusie, co się dzieje?
- My po prostu chcemy wiedzieć - powiedział Syriusz, wciskając ręce w kieszenie szaty.
James nie spuszczał oczu z Lupina, który wyglądał podobnie jak tryton pozbawiony wody. Próbował zrobić wydech, ale tylko zamknął usta. Wyglądało to komicznie i pewnie w innej chwili James roześmiałby się z tego, może nawet próbował to później naśladować z Syriuszem. Teraz mógł jedynie patrzeć na  zmartwioną twarz Lupina.
Gdyby ktoś inny stał obok i milczał, pewnie pomyślałby, że kłamie. Kłamstwo było zaś jedną z rzeczy, których James Potter nie lubił słuchać. Jednak to był Remus. Remus, który już drugi rok dzielił z nimi dormitorium. Remus, który twierdził, że nie przepada za psotami, a jednak często dawał się przekonywać do różnych eskapad niekiedy kończących się szlabanami. Remus, który wydawał się zawsze dziwnie zamknięty w sobie, a jednak przy ich trójce potrafił błyszczeć wśród innych, porzucając wycofanie.
- Co się dzieje? - powtórzył pytanie James. - Tylko nie wciskaj nam tych bzdur o chorej matce.
Twarz Lupina zbladła jeszcze bardziej, gdy wtrącił się Syriusz:
- Widzieliśmy cię.
- Co dokładnie widzieliście?- spytał drżącym głosem Lupin.
- Nie jesteśmy głupi. Widzimy więcej niż ci się wydaje. Znikasz co miesiąc, niby odwiedzając chorą matkę, a my niby mamy ci w to uwierzyć? Wracasz potem poobijany, blady z cieniami pod oczami. Dlatego pytamy, jak twoi przyjaciele...
- ...co tu się właściwie dzieje - przerwał Syriuszowi James, kiwając głową na znak, że zgadza się z każdym wypowiedzianym przez niego słowem. Remus nadal milczał. Peter powrócił do obgryzania paznokci. - Widzieliśmy cię, gdy wychodziłeś gdzieś ze szkoły z panią Pomfrey. Razem z Syriuszem postanowiliśmy was śledzić, jako że Peter miał tego dnia szlaban u Aurory. Niestety, na błoniach na chwilę straciliśmy z was oczu, a potem musieliśmy uciekać przed Filchem, więc musieliśmy ustąpić. A dzisiejszej nocy zakradliśmy się do skrzydła szpitalnego, aby coś zobaczyć. - Przez bladą twarz Lupina przebiegł szybki cień. - Tak, widzieliśmy cię tam. Co prawda nie wyspaliśmy się i w ogóle nie wróciliśmy dzisiejszej nocy do dormitorium, bo nie znaliśmy hasła - dodał, a Syriusz parsknął cicho - ale i tak było warto. Dlatego koniec kłamstw.
- Mówisz prawdę albo możesz się równie dobrze zacząć pakować z tego dormitorium.
- To tak czy inaczej mogę się w takim razie pakować - odparował z goryczą Lupin, głośno przełykając ślinę. Wreszcie uniósł głowę i popatrzył na nich śmiało - w ciemne oczy Syriusza, brązowe Jamesa i jasnoniebieskie Petera. - Wydaje mi się, że wy i tak już poznaliście moją tajemnicę. Jestem wilkołakiem.
Zapadła cisza. James chciał coś powiedzieć, ale dopiero teraz zdał sobie sprawę, jak beznadziejnym pomysłem była ta konfrontacja. Na co liczyli z Syriuszem? Wydawało im się, że Remus powinien się przyznać, jakby zasłużyli na poznanie prawdy. Teraz zdał sobie sprawę, jak bardzo się mylili. Remus był ich przyjacielem, a oni celowo postawili go w tak niekomfortowej sytuacji. Tak nie zachowują się prawdziwi przyjaciele.
- Jak to? - wydukał Peter, rozglądając się, jakby myślał, że to wszystko żart i cała trójka chce się z niego ponabijać.
- Wybaczcie, ale nie jest to mój ulubiony temat do rozmowy - burknął. Nie patrzył teraz na nich, tylko na rękaw swojej szaty. - Profesor Dumbledore... Profesor Dumbledore dał mi szansę nauki w Hogwarcie, wiedząc o mojej przypadłości. Nie wiem... Co się stanie, kiedy się dowie, że wiecie.
- Kto mu to niby powie? - powiedział wyzywająco Syriusz, zakładając ręce na piersi.
Remus wydawał się być jednak głuchy na jego słowa.
- Rozumiem, jeśli nie będziecie chcieli mieć ze mną nic wspólnego... Zapewne macie rację. Nie chcę...
- Ty naprawdę nic nie rozumiesz? - spytał James.
- Czego mam niby nie rozumieć.
- Że nadal jesteśmy twoimi przyjaciółmi? - podsunął Syriusz.
- Nikomu nie powiemy twojej tajemnicy - dodał Peter.
- Remusie, to wcale nie miało tak być. Przepraszamy. Myśleliśmy... No nie myśleliśmy - dodał James z głupawym uśmiechem, a Syriusz i Peter pokiwali głowami. - Ale jeśli nie chcesz się z nami się przyjaźnić, to musisz sobie znaleźć inną wymówkę niż bycie wilkołakiem.
- Szkoda, że nie umiemy się transmutować w drzewo - powiedział niespodziewanie Peter, a widząc zaskoczone spojrzenia, wzruszył ramionami. - To moglibyśmy być wtedy z Remusem. Taka okazja do nocnych włóczęg po Hogsmeade.
Oczy Syriusza rozbłysły, gdy usłyszał słowa Petera. Remus nadal stał oniemiały. Jedyną oznaką reakcji były jego podejrzanie wilgotne oczy. James uśmiechnął
Wilkołak.
Nagle to słowo przestało brzmieć jak obelga.
_______________________________________
Krótko, ale i tak dłużej niż ostatnio. W następnym rozdziale, na który zresztą trzeba będzie nieco dłużej poczekać, bo de facto jeszcze w ogóle nie istnieje, kolejny rok z życia naszych bohaterów.