30 czerwca 2013

Rozdział LV: All summer long

Rodzice zawsze muszą być czujni.
Zdanie to uparcie powracało do Ginny, gdy stała na dworcu King Cross. Stała w tłumie rozentuzjazmowanych rodziców, czekających na swoje pociechy. Młodsze dzieci stały, wesoło paplając o przyjeździe rodzeństwa i wakacyjnych planach. Dorośli przyciszonymi głosami rozmawiali o pracy, obowiązkach i polityce, której nie mogli zrozumieć.
Rodzice zawsze muszą być czujni.
Ginny spojrzała na Hermionę, która relacjonowała właśnie Harry'emu przebieg jakiegoś zebrania, na które on nie dotarł. Mówiła głośno i wyraźnie, a mimo to ona nie zrozumiała ani słowa, obwiniając za to hałas. Obok niej stał Ron, a na jego twarzy malowało się zaciekawienie. Dyskretnie w swoim mniemaniu rozglądał się po dworcu, wypatrując znajomych twarzy i szukając okazji do wspomnień.
Rodzice zawsze muszą być czujni.
Kobieta usiłowała wyrzucić to ze swoich myśli, ale słowa matki wciąż do niej powracały. Pamiętała, jak Molly Weasley je wypowiedziała. Spokojnie, powoli, bez cienia strachu czy lekceważenia opowiedziała jedynej córce, co znaczy być rodzicem. Ginny, nieco oszołomiona po urodzeniu pierworodnego syna patrzyła jednak na świat nieco inaczej. Bycie matką wydało jej się równie naturalne, co oddychanie, gdy trzymała piąstkę maleńkiego chłopca, szukała w jego twarzy podobieństwa do członków rodziny czy proponowała Harry'emu nazwanie go Jamesem. Teraz jednak zdała sobie sprawę, że chyba nie miała racji. Straciła czujność, sądząc, że jest dorosły i wystarczająco odpowiedzialny, aby sam decydować o swoim życiu.
- Ginny... - Ron mówiąc jej imię, przeciągał poszczególne głoski, jak wtedy gdy byli jeszcze dziećmi i konkurowali, kto dłużej wytrzyma bez oddechu.
- Słucham? - odpowiedziała machinalnie, nie patrząc na niego.
- Niepotrzebnie się tym tak przejmujesz - zawyrokował swobodnie.
Uniosła ku niemu brązowe oczy. Płonące w nich oburzenie wystarczyło, aby zamilkł i zaczął oglądać swoje buty. Ginny mogła przyjmować od niego wiele rad - rzadziej lub częściej wypróbowując je w praktyce, ale nie chciała słuchać, gdy mówił jej, że nadmiernie troszczy się o swoje potrzebujące pomocy dziecko.
- Ginny. - Odwróciła się, słysząc jego głos, który od prawie dwudziestu lat codziennie rano ją budził. Popatrzyła w zielone oczy i tylko westchnęła cicho. - Porozmawiamy z nim, jak przyjedzie. Wtedy będziemy mieli pewność, że wie co robi.
Harry wiedział, jak skutecznie uspokoić swoją żonę. Czynił to już prawie dwadzieścia lat. Zawsze dawał jej pocieszenie, łagodząc napięcia i przynosząc ulgę. Nigdy nie ignorował jej problemów, tylko skutecznie je rozwiązywał. Najtrudniej było z tymi najczęstszymi dotyczącymi dzieci, które stanowiły stałe i niekończące się źródło problemów. Z nimi nie mogli się nudzić. Wystarczyła chwila nieuwagi, aby miało miejsce coś niespodziewanego..
- On ma siedemnaście lat - powiedziała cicho. - Nie wie, co robi. Nie wie, czego chce i jak poważne to może mieć konsekwencje....
- To nasz syn i musimy mu ufać - dodał tonem kończącym dyskusję.
Wyczuł, że Ginny chętnie odcięłaby mu się, ale nic nie powiedziała. Teraz nie mogli nic zrobić i mogli tylko mieć nadzieję, że James wie, co robi. On wierzył, że właśnie tak jest. .
***
- Jesteś pewna?
Pytanie Rose pozostało bez odpowiedzi, bowiem Chelsea nie odpowiedziała nawet skinieniem głowy. Siedziała naprzeciwko Weasley, uważnie kartkując jakiś medyczny magazyn. Marszczyła brwi, gdy jej wzrok przemierzał kolejne rzędy liter i prychała lekceważąco, odnotowując zbyt laickie podejście autora do tematu. Minęło kilka minut zanim zdała sobie sprawę, że brązowe oczy Rose są na nią skierowane, a przyjaciółka bacznie jej się przygląda, czekając na odpowiedź.
- Jestem pewna, że wciąż będziemy przyjaciółkami niezależnie od tego, która z nas zostanie prefektem naczelnym - zaczęła pewnym siebie tonem. Spróbowała dodać do wypowiedzi pokrzepiający uśmiech, ale nie udało się, po czym wróciła do lektury.
Lakoniczna odpowiedź bynajmniej nie zadowoliła Rose. Ściągnęła usta, zaciskając szczęki, aby powstrzymać się przed zbyt obcesową wypowiedzią. Rose wiedziała, że jej nastawienie do świata uległo zmianie w tym roku. Kiedyś skupiała się na jedynie celach, konsekwentnie realizując obraną ścieżkę. Poświęcenie i nieuniknione skutki własnej ambicji wydawały zaś jej się czymś mało realnym. Nie zdawała sobie sprawy z oddziaływania decyzji na relacje i odwrotnie. Było to jej głównym powodem zmartwień odnośnie trwałości przyjaźni z Visions. Wiedziała, że któraś z nich zostanie w wakacje odznakę i wejdzie z przypiętą nią do pociągu już we wrześniu, dumnie nosząc przez cały rok i pławiąc się w blasku spełnionego marzenia. Nie była w swych przekonaniach zarozumiała; znała zarówno swoje jak i jej możliwości, a w szkole nie było lepszych kandydatek na to stanowisko. One zaś odznaczały się wszystkimi cnotami prefektów: punktualnością, poszanowaniem nauki, rozwiniętym poczuciem odpowiedzialności i głębokim poszanowaniem szkolnego regulaminu. Problemem było jednak coś innego - one były dwie, a odznaka tylko jedna, a Rose przekonała się jak kruche podstawy ma ta przyjaźń. Historia z Easym okazała się bolesną nauczką. Weasley dowiedziała się, że w obliczu złamanego serca niekiedy nawet przyjaźń odchodzi na bok. Takie myśli rodziły w niej jednak niechciane refleksje nad znaczeniem zaszczytu prefektury, który w myślach z bólem w sercu wyceniała na o wiele cenniejszy od Adamsa. Skoro on był w stanie je poróżnić, co mogło stać się z nimi we wrześniu?
- Rose, nie zadręczaj się - dodała opanowanym głosem Chelsea. Odgarnęła rude włosy, odrzucając je na ramiona.- Nie znamy przyszłości. Poza tym przynajmniej jedna z nas spełni swoje marzenie.
Gdy tylko wypowiedziała te słowa, Chelsea zdała sobie sprawę, jak ogromną bzdurę powiedziała. Nie chciała spełniać swoich pragnień kosztem Rose, uczynić z jedynej przyjaciółki największą rywalkę, którą spędzanie czasu przestałoby być przyjemnością, a stało się jedynie pustą uprzejmością.
- Chyba mamy pat. - Słowa Rose przerwały przedłużające się milczenie, a ona nie umiała jej odpowiedzieć. A może po prostu nie chciała? Znały siebie nawzajem i obydwie wiedziały, że teraz skupią się na spełnianiu naukowych ambicji, zapominając o Adamsie i Potterze, przedkładając to nawet nad swoją przyjaźń. Dobrze odebrały bolesną lekcję na temat tego, że w życiu nigdy nie można mieć wszystkiego.
***
James wyczuwał, że rodzice chcą go o coś zapytać.
Miał to wrażenie odkąd trzy dni temu wrócił ze szkoły. Już na dworcu patrzyli na niego z niepokojem w oczach, rozglądając się wokół. Nie powiedzieli ani słowa. Oczekiwali, że sam zasypie ich odpowiedziami na niezadane pytania. Myśleli też, że będzie towarzyszyła mu Serena. Razem uzgodnili jednak, że spotkają swoich rodzicach dopiero na wspólnym spotkaniu. Gdy Ginny o tym usłyszała natychmiast nalegała, aby odbył się on jak najszybciej u nich w domu. James miał wrażenie, że propozycja matki miała związek z chęcią zachowania kontroli nad wszystkim. Sam się przyczynił do tej jej małej obsesji - przynajmniej częściowo - nieoczekiwanie wysyłając list z informacją o swoich zaręczynach.
Teraz Ginny nawet nie próbowała mu tego wypominać. Uśmiechała się jak dawniej i mówiła, że musi odpocząć i powinien więcej czasu spędzać na świeżym powietrzu. Widział jednak jej zaniepokojone spojrzenie i ściągnięte usta. Każde westchnienie mówiło znaczenie więcej niż niewypowiedziane słowa. Czasem chciał podejść i powiedzieć, ze wie, co robi, że może sam decydować o swoim losie, ale wątpił, żeby to mogło przekonać matkę. Ona już z góry założyła, że on popełnia błąd i nie miał pojęcia jak to zmienić. Mógł spróbować z nią porozmawiać, ale nie łudził się, że to ułatwi jej zrozumienie całej sytuacji. Wiedział, że Ginny Potter czasami potrafi widzieć jedynie niewiele, nie wybiegając myślami w przyszłość.
- James, mówiłam ci, żebyś nie wkładał tej koszuli. - Popatrzył na matkę, której czoło przecinała pionowa zmarszczka. Pokręciła głową, zaciskając usta. - Nie możesz tak wystąpić.
- Mamo, spokojnie. - Spróbował uspokoić matkę, ale ta tylko nerwowo kręciła głową.
- Pomyślałeś, jakie wrażenie wywrzesz na tych ludziach?
Nie mógł się oprzeć wrażeniu, że w tych słowach matka zawarła jakiś podtekst, jakby zagadkę, której nie mógł zrozumieć. Pozornie mógłby ją posądzić o niechęć wobec mugoli, ale wiedział, że nie to jest problemem, tylko sam fakt istnienia jego narzeczonej i jej rodziny.
- Będzie dobrze.
- Oczywiście - odpowiedziała z uśmiechem, który nie objął jej oczu.
James otworzył usta, chcąc ją jakoś pocieszyć, gdy w całym domu dał się słyszeć dzwonek. Chciał pójść otworzyć, ale matka powstrzymała go, kładąc mu dłoń na ramieniu.
- Idź zawołać ojca z gabinetu i sprowadź na dół swoje rodzeństwo. Z Albusem nie powinno być problemów, ale Lily... Nie pozwól się jej wymigać.
Skinął głowa, kierując się w stronę schodów. Tymczasem Ginny wzięła głęboki oddech i wyprostowała się. Wiedziała, że postępuje irracjonalnie, ale nie mogła się zmusić, aby pospieszyć. Wolno szła w stronę drzwi, a odległość do nich nagle wydała się jej o wiele mniejsza niż zwykle. Zacisnęła dłoń na klamce, próbując się uśmiechnąć. Gdy trzecia próba spełzła na niczym, otworzyła drzwi.
- Witam - powiedziała krótko, czujnym spojrzeniem obejmując stojącą przed drzwiami rodzinę. Szybkie zerknięcie wystarczyło, aby wyrobiła sobie o nich wszystkich opinię, którą zamierzała zachować dla siebie.
- Jestem Albert Wilson. - Postawny mężczyzna o szerokich barach wysunął się przed swoją filigranową małżonkę. Był zapewne w średnim wieku, ale nie przypominał wielu swoich równolatków mających skłonności do łysienia i wystający znad paska spodni brzuch. Biel jego zębów, które odsłonił w szerokim uśmiechu silnie kontrastowała z oliwkową barwą jego skóry. - Miło mi poznać przyszłą teściową mojej córki.
Uśmiech Ginny, który pojawił się na jego widok zniknął niemal zupełnie, gdy dotarł do niej sens jego słów.
- Zapraszam państwa do środka - Otworzyła szeroko drzwi, patrząc na wszystkich członków rodziny Wilson. Chciała wyrobić sobie opinię zanim skonfrontuje się z nimi reszta członków rodziny.
Albert pomimo słów, które nie przypadły jej do gustu zrobił na niej pozytywne wrażenie. Wysoki, szeroki w barach z nieodłącznym uśmiechem nie mógł nie trafić do poczucia jej własnej wartości i nieco je podnieść. Za Albertem wkroczyła filigranowa kobieta o pełnych kształtach i karmelowych oczach, które odziedziczyły po niej dwie z trzech córek. Podobnie jak mąż miała włoskie korzenie i śródziemnomorskie rysy.
- Jestem mamą Sereny - powiedziała, unosząc drobną dłoń. - To moje córki: Isabella - wskazała na wysoką dziewczynę o postrzępionych włosach, która rozglądała się wokół z ciekawością - Serenę już pani zna. - Ginny nie mogła się powstrzymać od spojrzenia na dziewczynę, która niepostrzeżenie skradła serce Jamesa. Niewątpliwie była ładna, może nawet piękna, ale czy wystarczająco dobra dla jej pierworodnego syna? - A to najmłodsza Eva. - Ostatnia panna Wilson była nieco niższa od sióstr i w przeciwieństwie do nich nawet nie próbowała silić się na uśmiech, który zastąpiła pełną doniosłości powagą.
- Mają państwo bardzo ładny dom - zaczęła rozmowę Francesca, gdy wszyscy usiedli w jadalni. Ginny podziękowała, ukradkiem patrząc w stronę drzwi. Gdzie James? Gdzie Harry? Powinni tu już być podobnie jak Albus i Lily. Uspokoiła się, gdy usłyszała kroki na schodach. Wystarczyła chwila, aby w salonie pojawił się Harry, a za nim latorośle Potterów.
- Najmocniej przepraszam za spóźnienie. - W głosie Harry'ego brzmiało poczucie winy. - Ale naprawdę musiałem to skończyć...
James rozejrzał się po pomieszczeniu, a jego oczy zabłysły, gdy dostrzegł narzeczoną. Uśmiechnął się do niej łobuzersko i chciał podejść i pocałować, ale powstrzymał się, widząc minę matki. Najwyraźniej zależało jej, aby spotkanie przebiegło bez żadnych zakłóceń. James kiwnął jej głową, zajmując miejsce obok Sereny, gdy powitania dobiegły końca.
Popatrzył na jej profil, jednocześnie pod stołem ściskając dłoń. Popatrzyła na ich złączone ręce i uśmiechnęła się do niego. Dopiero teraz poczuł, jak bardzo brakowało mu tego przez ostatnich tydzień.
- Wszystko w porządku? - zapytał szeptem, nachylając się ku niej. Poczuł słodki zapach jej perfum.
- Lepiej niż w porządku. Lepiej niż dotychczas - odpowiedziała.
- Myślisz, że jakoś się dogadają? - Wskazał głową na swoją i jej rodzinę.
- Muszą - odparła bez wahania. Nie dopuszczała do siebie innej możliwości. Wiedziała, że jeśli zależy im na szybkim ślubie, zgoda obydwóch rodzin będzie niezwykle pomocna, a jej brak może zniweczyć ich plany.
Jedli w ciszy przerywanej jedynie brzękiem sztućców i prowadzonymi półgłosem rozmowami. Alberto Wilson  opowiedział o swoim angielskim dziadku, który podczas wojny poznał śliczną Włoszkę i bez pamięci się w niej zakochał. Został już tam do końca, a do Wielkiej Brytanii wrócił dopiero on razem ze swoją, pochodzącą z Sycylii żoną, gdzie wszyscy dziwili się jego nazwisku.
- Doprawdy romantyczna historia - zachwyciła się Ginny, dolewając sobie wina. Policzki miała zaczerwienione, a oczy płonęły nienaturalnym blaskiem.
- Zgadzam się. - Alberto uśmiechnął się, a na jego policzkach pojawiły się dołeczki. - Ale dosyć o nas. Może teraz państwo coś o sobie opowiedzą?
Ginny pokiwała głową, zastanawiając się, co mogłoby przebić ich historię, gdy dostrzegła nieznaczny ruch Harry'ego.
- Może pozwólmy młodzieży oddalić się od stołu? - zaproponował Harry, dotykając jej łokcia i wskazując na Lily, która siedziała nieruchomo, powstrzymując się od mrugania i nawet nie próbowała udawać, że obchodzi ją to, co się dzieje przy stole. Ginny zacisnęła usta.
- Myślę, że to świetny pomysł.
***
Myślałem, że to się nigdy nie skończy - szepnął James, zamykając drzwi. Oparł się o niej i przyciągnął do  siebie Sereną, wplatając dłoń w jej włosy. Przyłożył ust do jej szyi, składając na niej wilgotne pocałunki.
- James, ktoś może wejść - zaprotestowała dziewczyna, ale nawet nie próbowała się odsunąć. - Poza tym nie sądzę, żeby twoja mama miała dokładnie to na myśli, kiedy powiedziała, żebyście z rodzeństwem pokazali mi i moim siostrom resztę domu.
- Nie podoba ci się wycieczka po moim pokoju? - James zrobił rozczarowaną minę, za którą zarobił pstryczka w nos. Wiedział, że matce nie spodobałby się taki podział zadań i fakt, że od razu zamknął się z Sereną w swoim pokoju, ale w swoim mniemaniu i tak wykazał się ogromną cierpliwością. Poza tym Albus nie protestował, gdy nakazał mu oprowadzić Isabellę, a Lily... Lily i tak nie sposób było zadowolić.
- Nie, sądzę, że właściciel jest dużo bardziej interesujący niż sam pokój - odpowiedziała przekornie, ale mimo to zaczęła się rozglądać po pomieszczeniu.
Szare ściany były doskonale widoczne w jasnym Słońcu, które się od nich odbijało. Obok okna stało duże zaścielone łóżko otoczone dwoma niewielkimi szafeczkami. Naprzeciwległej ścianie stał wysoka szafa wraz z kilkoma niewielkimi segmentami. W rogu stał zawalony ubraniami fotel, a przy drzwiach stał niedomknięty kufer, z którego wystawała nogawka dżinsów.
- Imponujące królestwo - zawyrokowała po chwili. Odrzuciła włosy na plecy i ignorując jego próby przywrócenia romantycznej atmosfery podeszła do szafki, na której stały trzy zdjęcia. Na pierwszym James stał w otoczeniu Ryana i Easy'ego. Wszyscy szczerzyli się do aparatu, wyraźnie świetnie się bawiąc. Wokół nich stało kilka dzień ubranych w różnokolorowe szaty. Niewątpliwie zgodne były one z najnowszą modą i zupełnie nieodpowiednie do oficjalnych uroczystości w Hogwarcie. Zmrużyła oczy, widząc w rogu napis Uwierz w Magię. Zdjęcia musiało być zrobione jakiś czas temu, bo James miał zupełnie inną fryzurę, a Ryan był sporo niższy.
- To zdjęcie z tamtego roku - wyjaśnił James zanim zdążyła zadać pytanie. Usiadł na łóżku, przybierając zrezygnowaną minę, jakby uświadomił sobie, że nie ominie muru, jakim była jej ciekawość. -  Pamiętam, że nie chciałem iść na tę imprezę, jedną z serii tych, dla wszystkich dzieciaków na wakacjach, którzy próbują uwierzyć w magię, ale to nie przekonywało Easy'ego i Ryana. Ostatecznie to była całkiem udana noc - zakończył, uśmiechając się do wspomnień.
- Owocna? - Uniosła znacząco brew, tracąc zainteresowanie fotografią. - Ciekawe sformułowanie.
- Chyba nie jesteś zazdrosna? - spytał wyraźnie rozbawiony. - To było dawno temu, a do tego, jeśli chcesz wiedzieć, to wróciłem sam z tej imprezy.
- Doprawdy - mruknęła cicho. Po chwili uświadomiła sobie jednak, co zdziwiło ją w tej fotografii. - James, ale to nie jest magiczne zdjęcie.
-  A jakie miałoby być, skoro robiliśmy je wśród mugoli? - odpowiedział pytaniem. - Nie mówiłem, że to była magiczne impreza, tylko na nią stylizowana. Bawiliśmy się razem z mugolami, chociaż w tłumie wiedziałem parę osób ze szkoły. Była chociażby ta wysoka Puchonka, Lemoniade, wiesz, ta która ma te duże...
- Wystarczy - zdecydowała.
- ...oczy - dokończył James, parskając głośnym śmiechem.
Serena popatrzyła na drugie zdjęcie. To wykonano magiczną technikę, która pozwalała na uchwycenie drobnych gestów i ruchów przedstawionych postaci, które nie potrafiły cierpliwie stać w jednym miejscu. Na fotografii znajdowało się ponad dziesięcioro dzieci i młodzieży w różnym wieku. Najstarsze - chłopak o zmieniających się kolorach włosów i smukła blondynka o wyjątkowej urodzie musieli mieć za sobą pierwsze lata nauki w Hogwarcie, a najmłodsze drobny rudzielec i dziewczynka w czarnej spiczastej tiarze, spod której gdzieniegdzie wystawały płomienne pukle. Stały one przed jakimś domem, na którym widniał napis Nora. Postacie różniły się wyglądem i ubiorem, ale łączył je psotny błysk w oku. Najwyraźniej wszystkie dobrze się czuły w swoim towarzystwie.
- To ty i twoi kuzyni? - spytała, uśmiechając się do fotografii.
- Tak - odpowiedział, podnosząc się. Stanął za jej plecami i objął ją w pasie, opierając swój podbródek na jej ramieniu.
- Gdzie się schowałeś? - Przebiegła oczami po fotografii. Z trudem powstrzymała się od śmiechu, gdy dostrzegła Jamesa. Stał na wysokim wiadrze, mrużąc oczy i udając, że lata na miotle, którą najwyraźniej usilnie chciał mu zabrać młodszy brat. Albus co chwila wyciągał dłoń w jego kierunku.
- Nie, nie pytaj - zaprotestował, widząc, że chce zapytać, czy to naprawdę on. - Tak, byłem przeraźliwie niski i zdecydowanie nie tak przystojny jak obecnie.
- Kto by pomyślał, że z tego chłopca wyrośnie taki przystojniak? - Udała, że się nad tym głośno zastanawia, gdy poczuła, że ziemia osuwa jej się spod nóg. - James!
- Słucham? - spytał pogodnie, przerzucając ją sobie przez ramię. Okręcił ich w koło, po czym rzucił na łóżko przy wtórze śmiechów i pisków.
A jednak, pomyślał, jednak życie może być piękne.
***
Albus patrzył spod przymrużonych powiek na dziewczynę, która leniwym krokiem przechadzała się po jego królestwie. Rzadko kiedy przyjmował w swoim pokoju dziewczyny, a zwłaszcza tak piękne jak ta. Sądził, że niespecjalnie spodobałoby się to jego matce, ale nie zamierzał jej o tym mówić. W końcu jakim byłby bratem, gdyby odmówił bratu i nie zajął się swoją przyszłą szwagierką? Nie, musiał pomóc Jamesowi i właśnie dlatego Isabella stała teraz ścianie, oglądając jego kolekcję mioteł.
Usiadł na fotelu przy oknie, przyglądając się dziewczynie. Właśnie zdjęła z przyczepionych do ściany ściany haczyków jedną z mioteł i pochyliła się ku niej lekko. Jej sukienka podjechała do góry. Albus wyprostował się, przechylając głowę, aby dostrzec większy fragmenty jej długich nóg.
- Niezły okaz - skomentowała. Wyciągnęła dłoń i przejechała nią po powierzchni wypolerowanej rączki.
- Znasz się na tym?
Rzuciła mu rozbawione spojrzenie.
- Pewnie, że się znam
Albus popatrzył na nią z zaskoczeniem. Mugolka znająca się na miotłach? Poczuł, że coś jest nie w porządku i otworzył usta, chcąc zapytać, czy on źle zrozumiał jej słowa, gdy wybuchnęła głośnym śmiechem.
- Wkręcam się. Nie wierzę, że dałeś się nabrać. - Pokręciła głową, obdarzając go przepięknym uśmiechem. W tej chwili doskonale rozumiał, dlaczego James żenił się z jej siostrą i nie miał ochoty dłużej czekać. Isabella była wyższa od Sereny o parę cali, miała inny kształt twarzy, odmienny kolor i długość włosów. Różnił je też sposób ubierania. Isabella nader wszystko eksponowała swoje atuty. Łączyło je zaś wszystko inne. Ta pełność ust stworzonych do pocałunków, zadziorne spojrzenie i urok, któremu nie sposób się oprzeć. Obydwie chodziły w podobny sposób i zarażały śmiechem.
- Zabawne, Isabello - mruknął, patrząc na nią z przyjemnością.
- Bello - poprawiła się. Wycelowała w niego palec i pogroziła mu nim żartobliwie. - Isabelli tu nie ma. Poza tym tak mówią do mnie tylko rodzice albo Eva, gdy koniecznie chce, żebym była cicho.
- Zapamiętam na przyszłość - obiecał
Rzuciła mi jeszcze jedno kpiące spojrzenie i znowu skoncentrowała się na miotle. Ujęła ją między nogi, udając, że lata i po raz kolejny wybuchając gromkim śmiechem, do którego dołączył Albus.
- Źle ją trzymasz - skrytykował, wstając. Podszedł do niej i błyskawicznie zademonstrował, jak powinna trzymać miotłę, dodając kilka uwag odnośnie prędkości i techniki.
- Widać, że się na tym znasz.
Poczuł, że jego ego rośnie z każdą sekundą pod wpływem jej zachwyconego tonu i podziwu w oczach.
- Mam w tym wprawę.
Gdy mówił te słowa, przemknęły mu przez głowę niezliczone wspomnienia meczów qudditcha, które stały się nierozerwalną częścią jego życia. Sport, miotły i wiatr były czymś, co sprawiało, że czuł się wspaniale.
- Nie wątpię - odpowiedziała z nieodłącznym uśmiechem. Nawinęła na palec pasmo długich włosów, drugą ręką gładząc wypolerowane drewno. - Masz do tego wrodzony talent, czarodzieju - dodała zaczepnym tonem, gdy ich dłonie się zetknęły.
Albus popatrzył na nią z zaskoczeniem. Nie wiedział, jak interpretować jej zachowanie. Była śmiała, uwodzicielska i niezwykle kusząca, a na dodatek niedługo miała zostać jego szwagierką. Nie sądził, żeby zdała sobie sprawę, jakie wrażenie robi na nim jej zachowanie, jak bardzo mu się podoba.
- Wiesz, nie sądziłam, że to prawda.
Widząc jego zaskoczone spojrzenie, parsknęła cichym śmiechem.
- Że wszyscy czarodzieje są tak cholernie seksowni - dodała, gdy jej ręka opadła na jego policzek.
Znał ją dopiero kilka godzin, a już czuł, że się dogadają. Najwyraźniej rodzinne spotkania wcale nie muszą być takie nudne jak mu się wydawało, zwłaszcza gdy w jego pokoju przebywają śliczne dziewczyny, których nie łączą z nim więzy krwi.
___________________
Jak widać, błędy posprawdzam jutro. Dlaczego? Bo obiecałam sobie, że rozdział dodam w czerwcu, który kończy się za niecałą godzinę, co nie sprzyja wenie, a obiecałam sobie, że nie zawalę (albo przynajmniej postaram się). Dodam też tekst piosenki, przysięgam i... Informacje o rozdziale jutro (poza fcb), bo nie mam siły walczyć teraz z gadu-gadu. Wybaczcie, dopiszę to do listy moich przewinień.
Jeszcze parę końcowych rozdziałów, jak ten i koniec BwH chyba. Przynajmniej w tej formie. Planuję co prawda kilku rozdziałowy sequel o Lily i Rose, ale o tym innym razem, jak dokładniej wszystko przemyślę.  W każdym razie wybaczcie, że nie szaleję z akcją, ale nie chcę zaczynać wątków, aby potem urwać je w połowie. Niedługo wezmę się za pisanie czegoś z listy, co opublikuję, jak zakończę BwH.
Nowy rozdział za tydzień (albo sześć dni). Jeszcze co prawda niewiele go jest, ale bądźmy optymistami, dobrze?
P.S. Kim bym była, gdybym trochę nie ponarzekała, nieprawdaż? Skończyłam drugą klasę, która miała być przełomowa, a okazała się całkiem zwyczajna. Opuściłam tego bloga, że aż mi wstyd i nawet nie wiem, dlaczego tak się stało. Plusem jest to, że zbieram się do kupy.
P.P.S. Dziękuję za wszystkie wejścia, komentarze i w ogóle Wasz odzew. Nawet nie wiecie, jak wiele to dla mnie znaczy;) 

12 komentarzy:

  1. Już myślałam, że nigdy się nie doczekam nowego rozdziału, no. Długo trzeba czekać, to prawda, ale warto. :) Wprawdzie w tym powyżej niewiele się działo - choć wyczuwam co nieco między Albusem a Isabellą - ale jednak był całkiem fajny. Przyjemnie i szybko się go czytało, naprawdę.
    Doskonale rozumiem obawy Ginny, w końcu każda matka przeżywa bardzo moment, w którym jej pierworodne dziecko chce opuścić dom rodzinny, prawda? Martwi się, to pewne. Bardzo też przypomina Molly, która pięć razy sprawdzała, czy wszystko dobrze, nim jej dziecko opuściło dom. Myślę, że trochę zbytnio panikuje. W końcu James już zdecydował. Nie ma sensu powstrzymywać zakochanych przed byciem ze sobą. A jeśli okaże się, że to była pomyłka, to cóż... Człowiek uczy się na błędach, prawda? Ginny nie jest w stanie uchronić Jamesa przed całym złem tego świata. Musi pozwolić mu doświadczyć czegoś, zasmakować życia. Jeśli nie zazna bólu, nigdy nie będzie wiedział, jak smakuje oraz jak się przed nim bronić.
    A co do Rose - trochę za bardzo oblekła się w żelazną zbroję i stara się zgrywać niezależną, dawną Weasley. Nie powinna ukrywać się ze swoimi uczuciami, lecz starać się zrozumieć huragan szalejący w jej wnętrzu. Zagłębiając się w naukę i rywalizację z przyjaciółką (!) tylko jeszcze bardziej się pogrąża. Wszystko się w niej kumuluje i z czasem wybuchnie, i to w najmniej spodziewanym momencie. Jest człowiekiem, jak każdy z nas, i ma prawo popełniać błędy, a później się do nich przyznawać. Bo inaczej czeka ją zguba, jeśli nadal będzie taka pyszna i zbytnio pewna siebie.

    Czekam z ogromną niecierpliwością na nowy rozdział, ale niekoniecznie na koniec tej historii. Nie mogę uwierzyć, że to wszystko już powoli osiąga swój kres. Ale wiem też, że nic nie trwa wiecznie. Zostaje mi tylko mieć nadzieję, że po zakończeniu BwH wrócisz z opowiadaniem równie wspaniałym i wciągającym jak to. :)

    Pozdrawiam <3,
    Madem.

    PS Odczuwam niedosyt relacji Rose - Scorpius.

    OdpowiedzUsuń
  2. Chcemy wiecej Rose i Easy'ego! :D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Scorpiusa! Scorpiusa, a nie Easy'ego! :D

      Usuń
    2. Jestem z Mademoiselle ! Scorpius i Rose !

      Usuń
    3. Zdecydowanie Rose i Easy! Oni są dla siebie stworzeni! To przeznaczenie! Był jej pierwszą miłością i zawsze będzie go kochać...Nie zabijecie tego uczucia! xd
      Pozwolę sobie zacytować Klausa z "Pamiętników Wampirów"
      "Cóż, szalona czy nie, ten rodzaj miłości nigdy nie umiera."
      :D

      Usuń
    4. Rose i Easy, a Scorpius może być tym trzecim, o którego Easy będzie piekielnie zazdrosny - a co niech chłopak zapracuje na dziewczyne ;P


      Casiopeja

      Usuń
    5. I jak ja mam to teraz rozstrzygnąć? ;D

      Usuń
  3. Cieszę się, że doczekałam się kolejnego odcinka.

    Cóż, poniekąd rozumiem niepokoje matki Jamesa, jest jej dzieckiem, ale z drugiej strony jest już dorosły. Musi mu pozwolić decydować o sobie, aby uczył się na własnych błędach i wyciągał z nich wnioski.
    Gdy rodzice obu stron mają się poznać to nigdy nie jest komfortowa sytuacja. Zawsze mogą być jakieś zgrzyty, a najwięcej cierpią zakochani. Ale najważniejsze to przełamać pierwsze lody i tu muszę z satysfakcją powiedzieć, że w tym przypadku się udało!

    Czekam na następny i pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Nieeee! Olać Easy'ego ! Chcemy Rose i Scorpiusa ! ;)

    OdpowiedzUsuń
  5. Powiem tak. Weszłam na tego bloga w czasie twojej długiej przerwy ze względu na pochwały, które pod twoim adresem wygłosiła moja koleżanka. Nie żałuję. Wręcz połknęłam pierwsze rozdziały. Bohaterowie są ta wyraziści i nieszablonowi, że aż rażą swoją osobowością. Ale żeby nie pisać psalmu pochwalnego na twój temat, opiszę tylko ten rozdział.
    Rozumiem trochę Ginny. W końcu James przez długi czas zachowywał się jak niedojrzałe dziecko i w tym momencie jego decyzja wydaje się... nawet nie wiem, jak to nazwać. Ale pani Potter poznała już Serenę, więc powinna być spokojna. Może właśnie ona wychowa Jima. W końcu to zawsze żona ma decydujący głos :) Najlepsza nauka latania Albusa i Belli. Czytając to, moje oczy przyjęły kształt spodków. Cóż pozostaje mi z niecierpliwością czekać na kolejny rozdział.
    pocalunek-strachu.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  6. No, trochę to kazałaś nam czekać, nie powiem, że nie. ;) Czy było warto - nie jestem pewna, bo po tym rozdziale czuję niedosyt praktycznie wszystkiego, nie tylko Rose i Scorpiusa jak moje poprzedniczki, no ale, pomińmy ten fakt milczeniem.
    Nie dziwią mnie obawy Ginny, jednak tutaj bardzo przypomina mi ona Molly, ale w sumie która matka by się nie przejmowała, kiedy jej najstarszy syn zamierzałby się żenić i w dodatku wyfrunąć z gniazda i to zdecydowanie wcześniej niż jego rówieśnicy. Pośpieszył się chłopak, nie ma co. Zakochanych jednak nie powstrzyma, jak chcą ze sobą być, to będą.

    OdpowiedzUsuń

Szablon wykonała Nikumu
dla Zaczarowanych Szablonów.