1. Decyzja należy do ciebie, Victoire.

Victoire Weasley uwielbiała swoje życie.

Panował w nim porządek i harmonia, który sama wieki temu ustaliła. Wiedziała, czego się spodziewać i jakie mogą wystąpić niespodziewane komplikacje. Potrafiła sobie z nimi poradzić lub odpowiednio zignorować. Była panią swego losu, który okazał się w jej przypadku niezwykle pomyślny, bo nie mogła na nic narzekać.

Kochała swoją rodzinę, która zajmowała bardzo ważne miejsce w jej życiu. Uwielbiała hałas rozmów, ciepłe ciasto i czar, jaki roztaczała wokół siebie familia Weasleyów. Dzięki nim nigdy nie czuła się samotna. Wiedziała, że cokolwiek się stanie, oni zawsze będą przy niej. Mogła bez przerwy przekomarzać się z Dominique albo wywracać oczami, gdy Louis zadawał niedyskretne pytania. Było to coś zupełnie naturalnego w ich relacjach, czego nie chciałaby nigdy porzucić. Wychowanie z rodzeństwem i mnóstwem kuzynostwa sprawiło, że inaczej spoglądała na świat, chociaż nie zawsze zdawała sobie z tego sprawę.

Przepadała za swoją szkołą, gdzie czuła się jak w domu. Tu przekonała się, że opowieści ojca są prawdziwe i zrozumiała tęskne spojrzenia wujka Rona na słowo Hogwart, gdzie nagle wszystko okazało się możliwe. Chociaż początki zwykle bywają trudne, szybko udawało jej się odnaleźć dzięki otrzymanemu wsparciu. Przystosowała się do szkolnej rzeczywistości, zostając sumienną uczennicą i niezwykle uprzejmą koleżanką. Z nieodłącznym uśmiechem przemierzała szkolne korytarze, szukając odpowiednich sal, aby późnymi popołudniami pospiesznie wrócić do wieży do odrabiania zadań domowych.

Nie mogła też narzekać na swój wygląd, który był najczęstszym powodem narzekań wśród jej rówieśniczek. Jako potomkini wili i nieodłączna córka słynącej z niezwykłej urody Fleur Delacour mogła się poszczycić zniewalającą urodą. Los nie obdarzył ją ani rudymi włosami, ani piegami typowymi dla rodziny ojca, które posiadały niemal wszystkie jej młodsze kuzynki. Ona się znacznie odróżniała pod tym względem, chociaż to nigdy nie sprawiło, że czuła się wśród nich obco. Jasne włosy spływały po jej ramionach, sięgając połowy pleców. Nieznacznie odróżniały się do jej nieskazitelnej, porcelanowej cery.
Nie mogła też narzekać na kolegów i koleżanki w szkole. Nikt nigdy jej nie wyśmiewał, nigdy nie płakała w poduszkę, nigdy nie czuła się odrzucana, a wszyscy zawsze liczyli się z jej zdaniem. Zawsze chodziła z wysoko podniesioną głową. Wysoką pozycję w oczach rówieśniczek gwarantowało jej wiele czynników. Jednym z nich był jej wygląd, na który z odmiennymi uczuciami uwagę zwracali uczniowie Hogwartu. Dziewczyny patrzyły na nią z zawiścią, chłopcy z pożądaniem. Drugim niewątpliwie charakter, bowiem Vicotire posiadała anielską cierpliwość i chęć pomocy wszystkim. Zawsze znajdowała czas żeby wytłumaczyć komuś trudne zaklęcie, sprawdzić esej albo po prostu wysłuchać kogoś. Jednakże największą popularność sprawiało jej pochodzenie. Była najstarszą wnuczką Molly i Artura Weasleyów, z tych Weasleyów, a jej wujkiem był sam Harry Potter, więc mogła się uważać za szczęściarę.

Miała dosyć duże powodzenie wśród chłopców. Większość oczarował sam jej wygląd, chociaż niektórzy zwracali uwagę na łagodny charakter i brak nadąsania tak typowego dla przedstawicielek płci pięknej. Vicotire była uosobieniem spokoju, który niezwykle ciężko zburzyć. Uśmiechała się łagodnie, a przy tym czarująco i nieświadomie zdobywała kolejne serca. Była jednak w tej kwestii niezwykle wybredna, a przy tym szczera. Nigdy nie dawała złudnych nadziei i nie próbowała robić niczego na siłę. Była nieuleczalną romantyczką, a przy tym niestrudzenie wierzyła w miłość od pierwszego wejrzenia, co w znacznym stopniu ukształtowało jej poglądy na związki.

W jej przypadku samotność również nie stanowiła problemu. Posiadała mnóstwo koleżanek, chociaż tylko jedna z nich zasłużyła na miano prawdziwej przyjaciółki, której zwierzała się ze swoich tajemnic. Noelle Rosewood mieszkała z nią w jednym dormitorium. Zgodnie z rodzinną tradycją, to właśnie w Ekspresie Hogwart poznała najlepszą koleżankę, gdzie razem usiadły w tym samym przedziale. Chociaż charaktery miały zupełnie inne, we wszystkich wzajemnie się dopełniały. Jednak oprócz Noelle istniał ktoś, kogo ceniła jeszcze wyżej, kogo znała całe życie i komu powierzyłaby własne życie. To jemu opowiadała o nieudanych randkach, snach, i zawiedzionych nadziejach, żaliła się na rozdwojone końcówki lub po prostu milczała. On nigdy jej nie zawiódł, nie złamał obietnicy i nie oszukiwał. Był jej opoką, przyjacielem, starszym bratem, którego nie posiadała.

Teddy.

- Co zrobił? - zapytała. W jej głosie nie było słychać drżenia, nie pozwoliła, aby świat usłyszał całą gamę jej emocji. Usłyszana wiadomość zaskoczyła ją zdecydowanie mocniej niż powinna. Zacisnęła dłoń na widelcu, momentalnie tracąc zainteresowanie znajdującym się na talerzu jedzeniem.

Zajęła się czymś innym. Omiotła spojrzeniem Wielką Salę, gdzie właśnie się znajdowała. Była pora kolacji, więc pomieszczenie wypełniali spragnieni jedzenia uczniowie. Przy stołach było tłoczono, a zewsząd dochodził gwar rozmów i szczęk sztućców. Nawet nauczyciele prowadzili ciche pogawędki, delektując się pożywieniem.

- Słyszałam, więc nie ma sensu powtarzać. Nie ma go tu. - Victoire spojrzała na siedzącą obok Noelle, która wlepiła w nią spojrzenie ciemnoszarych oczu. - Victoire, wiem, że go szukasz, ale jeszcze nie przyszedł na kolację. Pewnie zjawią się razem.

- O czym rozmawiacie? - spytała wesoło z naprzeciwka Melanie.

- O Teddym i jego nowej dziewczynie - odpowiedziała Noelle.

Victoire spojrzała na nią wrogo, ale wiedziała, że nie może mieć tego za złe przyjaciółce. Ciekawskie pytania były nieuniknione, skoro siedziały w otoczeniu nastu dziewczyn z ich domu, których głównym zainteresowaniem była moda, popularność i plotki.

- To rzeczywiście ciekawy temat - wtrąciła ciemnowłosa Jayne. - To taka romantyczna historia! W ogóle Teddy to taki słodki chłopak. Nic dziwnego, że Amber się nim zainteresowała... Zresztą wydaje mi się, że pasują do siebie, chociaż....

- Chociaż dziwne, że dotychczas nie obnosili się ze swoimi uczuciami, a dzisiaj nagle Amber go pocałowała - dodała Melanie.

- W związkach to nieuniknione. Kiedyś musi kiedyś wybuchnąć.

Jednak w tej chwili to Victoire z trudem panowała nad sobą, słuchając słów koleżanek. Niemal wszystkie rozpływały się nad Amber i Teddym, jak ładną parę stanowili razem. Istny koszmar, przemknęło jej przez myśl. Wprost nie mogła uwierzyć w to, co przed chwilą usłyszała, a mianowicie: Lupin miał dziewczynę. Pewnie ta wiadomość nie wprawiłaby jej w zdziwienie graniczące z szokiem, gdyby nie fakt, że Ted nie powiedział jej na ten temat ani jednego słowa, chociaż już od kilku dni spotykał się z niejaką Amber.
Sprawa wybuchła dziś po popołudniu, gdy dziewczyna niespodziewanie pocałowała go w otoczeniu wielu świadków, którzy chętnie dzielili się najnowszą plotką. W ten sposób cały Hogwart błyskawicznie obiegły najnowsze wieści. Victoire dowiedziała się przy kolacji, na którą błyskawicznie straciła apetyt.

- Zjedz coś - zaproponowała Noelle, podsuwając jej półmisek z wędlinami. Weasley jednak tylko pokręciła głową.

Nie wierzyła, że Teddy o niczym jej nie powiedział. To wydawało się wprost niewiarygodne. Ona mówiła mu o wszystkim, a on nie raczył zawiadomić jej o swoim uczuciu do jakieś beznadziejnej dziewczyny o dziwnym imieniu? Wszystko wydawało się dziś pogmatwane.

Teddy był dla niej kimś wyjątkowym. Nie był jej kuzynem, ale traktowała go podobnie jak Freda, czy Jamesa, bo wychowywali się praktycznie razem. Lupin stał się nieodłącznym członkiem klanu Weasleyów. Z wszystkimi dzieciakami nowego pokolenia, jak o nich mówiono w rodzinie, miała dobry kontakt, lecz najlepiej dogadywała się z Teddym. Dzieliła ich niewielka różnica wieku, która tak naprawdę nie miała znaczenia w ich relacjach.

- Przyszedł Benjamin - oświadczyła Noelle, ze złością wgryzając się z kawałek chleba, a Victore popatrzyła na nią z zamyśleniem.

Nie zdziwiła jej reakcja ciemnowłosej przyjaciółki na wejście przyjaciela Teddy'ego; ta dwójka miała od zawsze ze sobą na pieńku. Wyjątek stanowiło kilka tygodni pół roku temu, gdy niespodziewanie zostali parą, aby po miesiącu w spektakularny sposób na środku szkolnych błoni się rozstać.

- Noelle, może...

- Nie porozmawiam z nim, Victoire, więc nawet nie proś - warknęła Noelle, nie przerywając jedzenia.

- Wielkie dzięki - odburknęła Weasley. Musiała wziąć sprawę w swoje ręce. - Ben, chodź do nas! - krzyknęła, machając do niego. Uśmiechnęła się słodko i mruknęła przy tym figlarnie.

Coote stanął jak wryty, patrząc z zaskoczeniem. Wzruszył jednak ramionami i podszedł do niej:

- Witaj, Victoire - zaczął zagadkowym tonem, po czym dodał znacznie mniej miłym tonem: - Posuń się, Rosewood.

- Odwal się, Coote - warknęła dziewczyna, nie wykonując żadnego ruchu.

Za to siedząca z drugiej strony blondynki Melanie pospiesznie wstała, pokazując chłopakowi, że może usiąść. Coote poświęcił jej jedynie chwilę uwagi, ale i tak nie zapomniał o czarującym uśmiechu, na widok którego Noelle lekceważąco prychnęła. Dźwięk ten jednak zmienił się w jęk bólu, gdy Victorie szturchnęła ją w żebra, nie spuszczając wzroku z Bena.

- Miło cię widzieć, ale chyba zwykle nie jadasz sam kolacji, nieprawdaż?

Benjamin nie zdołał powstrzymać uśmiechu, gdy usłyszał pytanie. Victoire niewątpliwie posiadała wiele zalet, ale nie należały do niej zdolności szpiegowskie. Wiedział, co się kryło pod tym pytaniem i zdawał sobie sprawę, że bezpieczniej będzie uniknąć odpowiedzi.

- Zwykle nie jadam sam, ale co mogę na to poradzić? Teddy nie mógł się wyrwać. Zresztą to żaden problem, skoro mam takie czarujące towarzyszki jak ty, Victoire.

Dziewczyna z trudem utrzymała na ustach uprzejmy uśmiech. Była naiwna, sądząc, że się czegoś dowie. Najwyraźniej Ben nie był tak głupi, za jakiego miała go Noelle, która zresztą mierzyła go teraz niechętnym spojrzeniem.

- Nic mi nie powiesz? - spytała Victoire, patrząc w jego zielone oczy.

Jego wyraz twarzy nie zmienił się, ale w oczach pojawiła się stanowczość.

- Wydaje mi się, że jeśli Teddy chciałby ci coś powiedzieć zrobiłby to - odpowiedział. Wstał, przeciągnął się, a odchodząc, dodał w kierunku milczącej blondynki: - Przykro mi, ale czego od niego oczekiwałaś?

- Nawet ja muszę w tym przypadku przyznać rację temu gumochłonowi o wrażliwości niuchacza.

- Nie rozumiem - powiedziała Victoire.

Noelle z trudem powstrzymała westchnienie, patrząc na przyjaciółkę. W granatowych oczach czaiła się rozpacz, usta drżały, a jej drobna postać drżała. Wyraźnie nie rozumiała, co się dzieje i nie potrafiła zaakceptować nowej sytuacji, która zwaliła ją z nóg.

- Chodzi mi o to, że prędzej, czy później mogłaś się tego spodziewać - odpowiedziała starannie, dobierając słowa. - Teddy jest przystojnym, młodym chłopakiem, a do tego bardzo popularnym wśród dziewcząt, więc należało się spodziewać, że prędzej czy później z którąś z nich połączy go coś więcej niż kilka randek. Chyba nie sądziłaś, że zawsze będzie sam. Victoire, ty jesteś wyjątkowo wybredna i marzysz o romantycznej miłości, która zwali cię z nóg, co nie znaczy, że wszyscy tego chcą. Poza tym w czym tkwi problem? Gdybym nie znała cię tak długo posądziłabym cię o zazdrość, chociaż wiem, że on jest dla ciebie jak brat, o czym lubisz przypominać.

Tego dnia Victoire Weasley znienawidziła swoje życie.

***

Teddy Lupin nigdy nie narzekał.

Nie myślał, że ma za mało, nie chciał więcej. 

On doceniał wszystko co posiadał.

Dotyczyło to nie tylko ukochanej babci Dromedy. Kobiety, która poświęciła wszystko, aby go wychować. Nigdy nie słyszał jej narzekań, chociaż niewątpliwie miałaby do nich powód. Wszak nawet on wiedział, że nigdy nie pogodziła się ze śmiercią męża i córki. Widać to było w pielęgnowaniu ich pamięci i błysku w oku, który pojawiał się na imię: Nimfadora. Mimo to zdecydowała się na wychowanie maleńkiego Teddy'ego i to ona właśnie pokazała mu, że warto żyć

Ponadto czuł się członkiem rodziny Potterów, zupełnie jakby był z nimi spokrewniony. Uwielbiał ich żywiołowość, wzajemne przywiązanie i miłość widoczną w relacjach. Wiedział, że przynależy także do klanu Weasleyów. Ci nigdy nie pozwalali, aby Ted i Andromeda spędzali święta czy wakacje samotnie. Wszyscy trzymali się razem, a łączące ich więzi były czymś niezwykłym. Chociaż z wielką familią nie łączyły go więzy krwi, to nigdy nie wątpił, gdzie jest jego miejsce. Byli rodziną z wyboru.

Cieszył się z każdego dnia, nawet jeśli oznaczał on nieskończoną ilość lekcji i powtórek materiału. W nauce starał się odnaleźć przyjemność, a determinacja dodawał mu energii. Miał cel do zrealizowania i tego zamierzał się trzymać. Egzaminy miały zdecydować o jego przyszłości, więc nie miał zamiaru zdać się na kaprys losu. Od dziecka planował, że zostanie aurorem i dlatego nie miał zamiaru się poddać. To było coś dla czego warto żyć.

Doceniał również przyjaźń. Opowieści wujka Harry'ego i innych przekonały go, że to jedna z najwyższych wartości. Prawdziwa niekiedy była cenniejsza od złota i potrafiła uratować czyjeś życie. Przestrzegano go jednak przed fałszywą przyjaźnią, co sprawiło, że w gruncie rzeczy, Teddy był sceptyczny w relacjach międzyludzkich. Owszem, bardzo przyjazny dla wszystkich, miły, uprzejmy i koleżeński niekiedy stawiany przez wzór dla nauczycieli, ostrożnie dobierał sobie kompanów.

- Lupin, ruszyłbyś się! Ile można na ciebie czekać?

Jednak nawet on nie był w tej chwili w stanie docenić człowieka, którego określał mianem przyjaciela.

Wychodził z biblioteki, a Coote od razu zaczął go poganiać, nie zwracając uwagi na nic i nikogo.

- O co chodzi? - W głosie Lupina pojawiła się irytacja.

Zamierzał zanieść książki z biblioteki do dormitorium i dopiero później udać się na kolację do Wielkiej Sali, ale najwyraźniej Ben wpadł na kolejny genialny pomysł i zamierzał go olśnić swym intelektem. W tej chwili Ted wolał już nawet nie pamiętać, że ostatni taki projekt skończył się ogromną porażką i jeszcze większym smrodem.

- Lepiej się uśmiechnij, bo później nie będziesz miał zbyt wielu powodów do radości - mówiąc te słowa, szczerzył się jak głupi i kilka razy znacząco mruknął do Lupina.

Ten jednak zlekceważył jego słowa. Wzruszył ramionami i ruszył w stronę wieży Gryffindoru.

- Kompletny brak szacunku - mruknął cicho Ben, podążając za przyjacielem. Mamrotał pod nosem przekleństwa skierowane w kierunku Lupina. Nie był w stanie docenić subtelnego milczenia przyjaciela i ciągle dodawał coś od siebie.

Teddy nie reagował jednak na zaczepki. Przyzwyczaił się do gadaniny Bena, która rzadko miała jakieś odzwierciedlenie w czynach. Zwykle po wypowiedzeniu kilkunastu tysięcy słów przechodziła mu ochota do jakiegokolwiek działania. Wyjątkiem były jednak śliczne dziewczyny o bujnych kształtach, dla których przezwyciężał zmęczenie i przystępował do czynów.

- Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi, a ty zachowujesz się jak nieśmiałek potraktowany confundusem...

- Chcesz czego? - Ted niespodziewanie stanął w miejscu i odwrócił się. Nawet jego cierpliwość miała jakieś granice. Wyciągnął różdżkę i szepnął Lumos, a słabe światło błyskawicznie się pojawiło, oświetlając korytarz.

- Po co od razu te nerwy? - warknął Benjamin, które jasny blask niemal oślepił. Chłopak nieporadnie zasłonił oczy, mamrocząc pod nosem kolejne przekleństwo.

W takich chwilach młody Lupin zawsze się zastanawiał, dlaczego wybrał Benjamina Coote'a na swojego przyjaciela. Przystojnego lekkoducha, pozbawionego wrażliwości, który nie szanował wartości takich jak wierność czy wiedza. Wolał imprezy i ukradkowe wypady do Hogsmeade. Zawsze namawiał do nich przyjaciela, nie tracąc nadziei, że uda mu się go namówić. Jednak on wolał nie łamać szkolnego regulaminu, jeśli dało się tego uniknąć, a bardziej od imprez lubił książki.

Nie znaczyło to jednak, że mieli zupełnie różne charaktery. Bena cechowała godna podziwu wytrwałość, z którą nie mógłby rywalizować nawet troll górski, a u Teddy'ego niekiedy pokazywała się nutka szaleństwa. Wtedy nie obowiązywałby żadne granice. To wystarczało, aby Coote i Lupin się zaprzyjaźnili, chociaż nie mogło ich powstrzymać przed częstymi sprzeczkami.

- Chodzi o twojego ulubionego anioła. - Ironiczny ton w głosie Bena nie odwrócił uwagi od jego słów.

Doskonale wiedział, o kogo chodzi. Lupin wiedział, że ten wałkoń tak nazywa tylko jedną osobę. Przezwisko to dotyczyło tylko jednej osoby, do której Coote nie pałał zbytnią sympatią, w przeciwieństwie do niego.

- Co z nią nie tak?

Coote wzruszył ramionami i niespodziewanie uśmiechnął się, co tylko podsyciło niepokój płonący w sercu młodego Lupina.

- Zaskakujące, że ona zadała mi niemalże identyczne pytanie odnośnie ciebie. Zadziwiające, nie sądzisz?

- Mów...

- Ona już wie o Amber.

Twarz chłopaka momentalnie zmieniła wyraz. Zniknęła niepewność, a zamiast lęku pojawiło się zastanowienie. Wiedział przecież, że do tej sytuacji dojdzie i będzie musiał jakoś z niej wybrnąć. Powinien się na to przygotować i sam powiedzieć Victoire, ale sam nie wiedział, dlaczego nie potrafił się na to zdobyć.

- Stary, nie unoś się tak - dodał zaniepokojony reakcją Teda Ben. On jednak nie odpowiedział; jedyną reakcją była zmiana koloru włosów chłopaka z ciemnobrązowych na platynowe, a następnie niebieskie. Widząc to Coote, tylko pokręcił głową. Najwyraźniej Lupin zupełnie nie panował nad emocjami, skoro on mógł podziwiać efekty metamorfomagii.

- Jak zareagowała? - zapytał po chwili, przyśpieszając.

- Nie tak szybko, Lupin - jęknął Ben. Przeczesał palcami swoje włosy, nie odpowiadając na pytanie przyjaciela, dopóki ten nie odwrócił się i nie spojrzał na niego z wyczekiwaniem. - Nie przyjęła tego zbyt dobrze. Mogę chyba nawet stwierdzić, że przyjęła to nieco gorzej niż dobrze.

- Powiedziała coś?

Coote zamyślił się.

- Niby nic. Jednak to wszystko było jakieś dziwne. Zawołała mnie do siebie w Wielkiej Sali i zaczęła o wszystko wypytywać, a siedziała z tą Rosewood, która jak pewnie pamiętasz, nie przepada za mną. Była chyba strasznie ciekawa szczegółów twojego związku z Amber. Zresztą nie ona jedyna... W każdym razie nic jej nie powiedziałem. Ona tylko zamilkła, nie zapominając o tym swoim słodkim uśmiechu.

Teddy nie słuchał dalej, przyspieszając kroku. Musiał znaleźć Victoire i wszystko jej wytłumaczyć. Powiedzieć, że Amber jest dla niego bardzo ważna i sam powinien ją poinformować o swoim związku. Mógł zrobić chociaż tyle. To to jego najlepszą przyjaciółka i najstarszą powierniczka, mógł jej powiedzieć o wszystkim, a tak przynajmniej sądził. To jednak nie tłumaczyło powodów, które przyczyniły się do okrywania przed nią Amber. Tego obecnie nawet on nie rozumiał i wolał nie zgłębiać tematu.

Wszedł do wieży Gryffindoru, gdzie spodziewał się znaleźć Victoire. Szczęście mu sprzyjało. Siedziała na parapecie i patrzyła przez okno. Nie mógł zobaczyć jej twarzy, którą zakrywały długie włosy. Podszedł do niej, lekko dotykając jej ramienia. Nawet nie drgnęła, tylko dalej wyglądała przez okno.'

- Victoire, szukałem cię.

Nic nie odpowiedziała, nawet nie zmieniając pozycji.

- Musimy porozmawiać.

Niespodziewanie odwróciła się, słysząc jego kolejne słowa.

- My? - zapytała z bólem w głosie.

Ted zamarł, widząc ból w jej oczach, które niebezpiecznie mocno błyszczały. Malinowe usta drżały, jakby bojąc się niewypowiedzianych słów, a na policzkach brakowało tak lubianych przez niego rumieńców. Victoire wyglądała, jakby miała za chwilę się rozpaść na milion maleńkich kawałeczków, a on stał obok, nie mogąc nic zrobić, aby temu zapobiec.

- Victoire, proszę - powiedział cicho, chwytając ją za rękę. Spojrzała na ich złączone dłonie, kręcąc głową.

- Teraz chcesz ze mną rozmawiać? Teddy, myślałam, że jesteśmy przyjaciółmi...

- Wyjaśnię ci to wszystko - obiecał, odgarniając włosy z jej twarzy.

Popatrzyła na niego nieufanie, a on zaczął się zastanawiać, co mogłoby świadczyć o jego skrusze. Victoire rzadko się unosiła, pozwalając, aby emocje przysłoniły wszystko inne. Starała się trzymać logiki odnośnie życia codziennego i często się śmiała. To jednak w żaden sposób nie przygotowywało na te rzadkie chwile gniewu, gdy nie chciała słuchać wyjaśnień i odgradzała się od ludzi. W takich chwilach czuł się bezbronny.

- Przepraszam, że ci nie powiedziałem - wyszeptał, gdy uparła głowę na jego ramieniu, co czyniła po niemal każdej ich kłótni.

- Powinieneś - potwierdziła.

- Może teraz to nadrobimy? - zaproponował, czując dziwne ściskanie w żołądku. Wiedział, że ten temat go nie minie, a rozmowa z Victoire jest koniecznością, ale przymus ten paraliżował go od wewnątrz.

Uniosła ku niemu śliczną twarz, przez chwilę wahając się.

- Myślę, że to dobry pomysł.

Teddy popatrzył na nią z ciężkim sercem, po czym zaczął mówić:

- To zaczęło się niedawno, gdy Amber zaprosiła mnie do Hogsmeade. Umówiłaś się wtedy z tym nowym pałkarzem Puchonów, pamiętasz? - Zamilkł, czekając na jej potwierdzenie. - Zgodziłem się i... Nie żałowałem tego. Świetnie nam się rozmawiało i postanowiliśmy to powtórzyć i zostaliśmy parą. Amber jest cudowna. Na pewno ją polubisz.

Patrzyła na niego, gdy mówił. Chociaż siedział blisko, miała wrażenie, że dociera do niej jedynie połowa jego słów. Nie chciała słuchać, chociaż ostatnim wysiłkiem woli zmusiła się do bezruchu u powstrzymania chęci schronienia się w dormitorium. Zaciskała mięśnie, coraz mocniej ściskając dłonie, aż poczuła paznokcie wbijające się w delikatną skórę.

- Co myślisz?

Minęła chwila zanim zorientowała się, że pytanie jest skierowane do niej, a Teddy czeka na odpowiedź. Otworzyła usta, chcąc poprosić, aby powtórzył pytanie, ale zmieniła zdanie, uśmiechając się szeroko.

- Myślę, że to wszystko jest świetne. - Usta bolały ją od wymuszonego uśmiechu. - To fantastyczne, ale możemy o tym porozmawiać jutro, Teddy? Jestem dzisiaj bardzo zmęczona.

- Oczywiście. Idź się połóż, jesteś strasznie blada - poradził, a w jego oczach pojawiła się troska. Sprawiło to, że Victoire poczuła się niemal winna za swoje małe kłamstewko. Wciąż uśmiechała się, życząc mu dobrej nocy, po czym zsunęła się z parapetu, idąc w stronę dormitorium. Pamiętała o wyprostowanej sylwetce i przyjaznym wyrazie twarzy do czasu aż z hukiem zatrzasnęła za sobą drzwi dormitorium.

Stała przez chwilę. Nie przejmując się niczym, rzuciła się na swoje łóżko, nie zawracając sobie głowy rozbieraniem czy poprawieniem pościeli. Zwinęła się w kłębek, zamykając oczy. Przez jej głowę biegło milion różnych myśli, a każda z nich dotyczyła Teddy'ego. Najwyraźniej zaangażował się w ten związek mocniej niż sądzili. Ona myślała, że to coś przelotnego jak dziewczyny Bena czy chłopcy Noelle. Zmieniła jednak zdanie, gdy dostrzegła wyraz jego twarzy, gdy wymawiał jej imię. Jakby Amber brzmiało równie dobrze co Victoire i znaczyło coś więcej niż nastoletnia miłość. W pamięci wciąż miała jego uśmiech, gdy wymieniał imię swojej dziewczyny. Uśmiech, który sądziła, że ma na wyłączność.

- Victoire, co się stało? - Nie odwróciła się, słysząc dźwięk otwieranych drzwi. Uniosła głowę dopiero wtedy, gdy przyjaciółka podeszła do jej łóżka i usiadła na nim. - Coś się stało? - Nie widząc żadnej reakcji, dodała: - Chodzi o dziewczynę Teda?

Weasley zerwała się, siadając na łóżko. Pogładziła rozwichrzone włosy i stanowczo pokręciła głową, co wywołało uśmiech Rosewood.

- O to chodzi - mruknęła cicho.

- Nie wiem, o czym mówisz - zaprzeczyła blondynka, prostując ramiona w dumnym geście, aby po chwili skulić się w sobie, niszcząc pozory. - Noelle, on się naprawdę zakochał.

- To zróbmy z tym coś - zaproponowała Rosewood.

Victoire spojrzała na przyjaciółkę, chcąc podziękować, ale jedno spojrzenie na zawziętą twarz przyjaciółki wystarczyło, aby zrozumiała idące za słowami przesłanie. Noelle chciała jej pomóc, owszem. Jednak ta pomoc nie mogłaby się skończyć dobrze dla związku Teddy'ego.

- Chcesz doprowadzić do ich zerwania? - zapytała z niedowierzaniem. W tym momencie sama nie wiedziała, czy liczy bardziej na potwierdzenie czy zaprzeczenie.

- Decyzja należy do ciebie, Victoire.

____________________________________

Rozdział pisany dosyć dawno, więc styl może się nieco różnić od mojego obecnego. Dalej powinno być już jednak lepiej. Odnośnie Victoire - jest nieco melodramatyczna i kapryśna, ale to zabieg celowy, a Ted... On uwielbia tę dziewczynę, więc proszę miejcie dla nich trochę wyrozumiałości, dobra?

PS Dziękuję za komentarze i w ogóle wszystko, Jesteście najlepsi, wiecie?